Działania na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego (art. 140b−140l)

  • Art. 140b.

    • 1. Tworzy się Krajową Radę Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, zwaną dalej „Krajową Radą”.

    • 2. Krajowa Rada działa przy ministrze właściwym do spraw transportu jako międzyresortowy organ pomocniczy Rady Ministrów w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

  • Art. 140c.

    • 1. Krajowa Rada określa kierunki i koordynuje działania administracji rządowej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

    • 2. Do zadań Krajowej Rady w zakresie poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego należy w szczególności:

      • 1) proponowanie kierunków polityki państwa;

      • 2) opracowywanie programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego w oparciu o propozycje przedstawiane przez właściwych ministrów i ocena ich realizacji;

      • 3) inicjowanie badań naukowych;

      • 4) inicjowanie i opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów międzynarodowych;

      • 5) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej;

      • 6) inicjowanie współpracy zagranicznej;

      • 7) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami pozarządowymi;

      • 8) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;

      • 9) analizowanie i ocena podejmowanych działań;

      • 10) ustalanie, co najmniej raz na trzy lata, średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym jest zabity, oraz średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym osoba doznała obrażeń ciała w rozumieniu art. 156 § 1 albo art. 157 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600), powstałego w transeuropejskiej sieci drogowej.

    • 3. Przy ustalaniu średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadków drogowych, o których mowa w ust. 2 pkt 10, uwzględnia się:

      • 1) utratę produktywności zabitych i rannych w wypadkach drogowych;

      • 2) koszty leczenia i rehabilitacji poszkodowanych w wypadkach drogowych;

      • 3) koszty administracyjne wypadków drogowych;

      • 4) straty materialne powstałe w wyniku wypadków drogowych.

  • Art. 140d.

    • W skład Krajowej Rady wchodzą:

    • 1) Przewodniczący – minister właściwy do spraw transportu;

    • 2) zastępcy Przewodniczącego:

      • a) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw wewnętrznych,

      • b) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw transportu;

    • 3) sekretarz Krajowej Rady wskazany przez ministra właściwego do spraw transportu;

    • 4) członkowie Krajowej Rady wskazani przez: Prezesa Rady Ministrów spośród wojewodów, Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz ministrów właściwych do spraw: administracji publicznej, budżetu, finansów publicznych, gospodarki, budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, oświaty i wychowania, środowiska, transportu, wewnętrznych, pracy oraz Komendanta Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży Pożarnej, Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

  • Art. 140e.

    • 1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz.

    • 2. Przewodniczący Krajowej Rady otrzymuje od ministrów i innych organów, których przedstawiciele są członkami Krajowej Rady:

      • 1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego, w szczególności informacje umożliwiające ustalanie średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadków, o których mowa w art. 140c ust. 2 pkt 10.

    • 3. Przewodniczący Krajowej Rady składa Radzie Ministrów corocznie, do końca marca, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań realizowanych w tym zakresie.

    • 4. Prezes Rady Ministrów składa Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi corocznie, do końca kwietnia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań realizowanych w tym zakresie.

  • Art. 140f.

    • 1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Sekretariatu Krajowej Rady.

    • 2. Sekretariat Krajowej Rady działa jako wewnętrzna jednostka organizacyjna ministra właściwego do spraw transportu.

    • 3. Szczegółową organizację i tryb prac Krajowej Rady określa regulamin przyjęty w drodze uchwały na pierwszym posiedzeniu Krajowej Rady.

  • Art. 140g.

    • 1. Tworzy się Wojewódzką Radę Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, zwaną dalej „Wojewódzką Radą”.

    • 2. Wojewódzka Rada działa przy marszałku województwa jako wojewódzki zespół koordynacyjny w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

  • Art. 140h.

    • 1. Wojewódzka Rada koordynuje i określa kierunki działań administracji publicznej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

    • 2. Do zadań Wojewódzkiej Rady w zakresie, o którym mowa w ust. 1, należy w szczególności:

      • 1) opracowywanie regionalnych programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 2) opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 3) zatwierdzanie planu wydatków wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego w części przeznaczonej na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 4) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej i szkolenie w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 5) inicjowanie współpracy międzywojewódzkiej;

      • 6) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami pozarządowymi;

      • 7) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;

      • 8) analizowanie i ocena podejmowanych działań.

    • 3. Szczegółową organizację i tryb pracy Wojewódzkiej Rady określa regulamin przyjęty przez radę w drodze uchwały.

  • Art. 140i.

    • W skład Wojewódzkiej Rady wchodzą:

    • 1) przewodniczący – marszałek województwa;

    • 2) zastępcy przewodniczącego:

      • a) wojewoda,

      • b) wojewódzki komendant Policji;

    • 3) sekretarz – wskazany przez marszałka województwa;

    • 4) członkowie Wojewódzkiej Rady:

      • a) wojewódzki inspektor transportu drogowego,

      • b) dyrektor właściwego terenowo oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad,

      • c) przedstawiciel wojewody,

      • d) przedstawiciel wojewódzkiego sztabu wojskowego,

      • e) przedstawiciel kuratora oświaty,

      • f) przedstawiciel zarządu województwa,

      • g) przedstawiciel zarządów powiatu,

      • h) przedstawiciel wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast,

      • i) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Policji,

      • j) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej,

      • k) przedstawiciel zarządu dróg wojewódzkich,

      • l) przedstawiciel wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego,

      • m) przedstawiciel zarządów dróg powiatowych,

      • n) osoby wskazane przez marszałka województwa w szczególności reprezentujące działające na terenie województwa organizacje pozarządowe, których celem statutowym jest problematyka bezpieczeństwa ruchu drogowego, przy czym marszałek województwa może wskazać nie więcej niż 12 osób.

  • Art. 140j.

    • 1. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz.

    • 2. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady otrzymuje od organów, których przedstawiciele są członkami Wojewódzkiej Rady:

      • 1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.

    • 3. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady składa Przewodniczącemu Krajowej Rady corocznie, do końca stycznia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego na terenie województwa oraz działań realizowanych w tym zakresie.

  • Art. 140k.

    • Obsługę Wojewódzkiej Rady zapewnia wyznaczony przez marszałka województwa wojewódzki ośrodek ruchu drogowego.

  • Art. 140l.

    • W pracach Krajowej Rady i Wojewódzkiej Rady mogą brać udział z głosem doradczym:

      • 1) przedstawiciele organizacji pozarządowych, których statutowy zakres działalności obejmuje zagadnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

      • 2) pracownicy naukowi wyższych uczelni lub jednostek badawczo-rozwojowych;

      • 3) niezależni eksperci.